6

¦Savannah¦

Wybieram się do kawiarni, gdzie czeka na mnie Alex. Nadal się zastanawiam o czym chce rozmawiać i dlaczego wczoraj tak nagle zmienił zdanie. Przysiadam się do jego stolika i uśmiecham serdecznie.

- Cześć. - witam się cmoknięciem w usta nad stołem. - O czym chcesz rozmawiać? - pytam prosto z mostu.

- Chodzi o wczoraj. Czemu mnie zdradziłaś? - patrzy na mnie smutno, z łzami w oczach.

-  Ale ja Cię nie zdradziłam! Cały dzień byliśmy razem! Jak możesz mnie oskarżać!? - wstaję od stołu, krzycząc zdenerwowana. - Jeśli mi nie ufasz to tylko twoja sprawa! Jeśli mnie nie kochasz, pozwól mi odejść! A jeśli nie chcesz mnie więcej oglądać, szukaj nowej pracy! - zamierzam się, by uderzyć go z otwartej dłoni w polik, lecz ten chwyta moją rękę w ostatniej chwili i mocno do siebie przyciąga. Wpija się w moje usta z wielkim pożądaniem.

- Kocham Cię i chcę być z Tobą. Musisz tylko coś wiedzieć. - szepta mi do ucha, obejmując mnie w pasie.

- Nie chcę nic wiedzieć. Chcę byś kochał mnie jak dawniej. - odpieram i zarzucam mu ręce na szyję.

Alex nie podejmuje próby powiedzenia mi o tym co chciał i dobrze. Wolę nie wiedzieć wszystkiego.

Wieczorem Flagstad chce odprowadzić mnie do domu, a ja upieram się, że idziemy do niego. Kłócimy się o to przez chwilę na ulicy, lecz w końcu odpuszcza.

- Powiem Ci tylko jedno. Mój brat jest w domu. - ostrzega mnie przed wejściem.

- Spoko. Pewnie nawet nas nie zauważy. - mówię entuzjastycznie, a ukochany dziwnie na mnie patrzy. - Coś nie tak?

- Um, wiesz... Alvaro to mój brat bliźniak. Różni nas tylko tyle, że ja mam loki a on proste włosy. No i może charakter. - wyznaje, a ja zaczynam łączyć ze sobą wszystkie fakty. Cholera, obściskiwałam się w wczoraj z Alvaro. To o to chodziło Alexowi w kawiarni.

- Lex, ja przepraszam za wczoraj. Pomyliłam Was. - robię minę zbitego szczeniaka, byle się na mnie nie gniewał.

- Wiem o tym. Byłem zły i zazdrosny. Nawet nie wyobrażasz sobie jak to bolało. - patrzy w niebo, a nie na mnie. Czyli jednak nadal jest wściekły.

- Przepraszam. - kładę dłoń na jego ramię i wspinam się na palce, by czule musnąć go w usta. - Nie gniewaj się. Kocham tylko Ciebie. - dodaję i przytulam się do niego.

Flaggy wzdycha ciężko i otwiera drzwi do domu. Przepuszcza mnie w wejściu, a następnie bierze na ręce i niesie do sypialni. Uśmiecham się i to szczerze, gdy kładzie mnie na łóżku i całuje. Najpierw powoli i romantycznie, później namiętnie, szybko i bez opamiętania. Takiego Alexa ja znam, kocham i uwielbiam.

Rankiem idę do kuchni, gdzie siedzi już Alvaro. Alex bierze jeszcze prysznic.

- Dzień dobry. - witam się i zaglądam do lodówki.

- Dzień dobry, Savi. - odpowiada i podchodzi do mnie. Opiera się o szafkę i uśmiecha się aż do 'ósemek'.

- Alvaro, jeśli myślisz, że dziś znów Was pomylę, to jesteś w błędzie. Lex wszystko mi wyjaśnił. - mówię i wyjmuję jogurt naturalny.

- Nie bądź tego taka pewna. Nie wiesz do czego jestem zdolny. - odpiera dumnie i siada przy stole. Bierze w ręce swój kubek kawy i pije.

W tym momencie przychodzi Flaggy. Całujemy się na powitanie, a jego brat krzywi się na ten widok.

No cóż... Źli bohaterowie muszą cierpieć. Bynajmniej na koniec historii miłosnej o dwójce dobrych postaci i ich wspaniałych rodzinach. Zupełnie jak w Fan Fiction.

Siadam jak najbliżej ukochanego i razem zjadamy śniadanie. Później udaję się z nim na próbę do swojego domu.