21

¦Alex¦

Po trzech dniach wracam do pracy. Co prawda rana jeszcze mnie boli, a szwy będą zdjęte dopiero za dwa tygodnie. Idę do domu Hudsonów, gdzie z wielkimi transparentami witają mnie młodsze siostry moich przyjaciół. Pierwsza przytula mnie Sierrah, druga Rynnah. Pani Saundra przynosi wielki czekoladowy tort specjalnie dla mnie, bym szybkiej wrócił do zdrowia. Pan Ken z kolei proponuje mi kieliszek nalewki wiśniowej, abym zapomniał o bólu, a ja z ciężkim sercem mu odmawiam. Lekarstwa i alkohol to nie jest dobre połączenie. Po chwili do salonu przychodzi Brandon i ściska mnie serdecznie.

- Dobrze Cię widzieć Lex. - mówi z uśmiechem i siada obok. - Jak się czujesz? - pyta z troską.

- Już mi lepiej. Naprawdę. - również się uśmiecham.

- Alex! W końcu jesteś! - Eian wchodzi do domu bez pukania i od razu rzuca się w moją stronę, by mnie wyściskać. - Ale się Brennnan ucieszy, że znów The Heirs będzie w komplecie! - dodaje i siada po mojej drugiej stronie.

Rozmawiamy przez chwilę na temat próby, gdy przychodzi Benko. Na początek wita się z Brandonem poprzez pocałunek w usta, a następnie ściska mnie i Eiana.

- Widzę, że wiele mnie ominęło. - stwierdzam, a Bren mi przytakuje.

- Racja Flaggy. Ja i Brandon jesteśmy razem, a Eian w końcu znalazł sobie dziewczynę. Zeswataliśmy go z tą całą Dowd, znajomą Savki. - chłopak gada jak najęty, gdy do pokoju przychodzi Savannah.

- Cześć wszystkim! - wita się i siada na przeciwko mnie. Rzuca mi kilka obrażonych, pełnych nienawiści spojrzeń, a następnie parska śmiechem. - Miło, że wróciłeś. - wstaje z miejsca, podchodzi do mnie i siada na kolana. - Wiesz, że Cię kocham? - pyta szeptem.

- Wiem. A Ty wiesz, że ja Ciebie bardziej? - odpowiadam równie cicho.

- Wiem. Musiałam tylko to zrozumieć. - składa na moich ustach czuły pocałunek.

Nie potrzebujemy więcej słów, nie potrzebujemy nic. Nasza miłość nam wystarcza.

- Zaczynamy próbę? - głos McNeely'ego przerywa tą romantyczną chwilę.

Niechętnie odrywamy się od siebie z Savy i idziemy z resztą do sali z instrumentami.

Po próbie zabieram ukochaną do restauracji. Chcę, aby wyjaśnili sobie wszystko z Alvaro. Siadamy przy czteroosobowym stole i czekamy.

- Ktoś jeszcze będzie z nami dziś jadł? - pyta Hudson.

- Tak. Dwie osoby. - odpieram i obejmuję dziewczynę ramieniem.

Kątem oka dostrzegam w wejściu mojego brata z Sofią. Podchodzą do nas i witają się serdecznie. Przysiadają się i w czwórkę wybieramy danie na obiad. Zamawiamy to i w czasie nim posiłek będzie gotowy postanawiam poruszyć główny temat dzisiejszego spotkania.

- Więc... Może niech Sav pozna całą prawdę? - spoglądam na Alvaro.

Chłopak bierze głęboki wdech i dopiero wtedy zaczyna.

- Wszytko zaczęło się w liceum... - w skupieniu wymawia każde słowo tej historii.

- Al, ja nie wiedziałam. - Savy wyznaje lekko zawstydzona swoim wcześniejszym zachowaniem. - Przepraszam. - mówi ze skruchą. - Od teraz wszytko będzie między nami okay, zgoda?

- Zgoda. - mój brat wyciąga do niej rękę, którą ona delikatnie ściska.

Kamień spada mi z serca. Mój brat i moja dziewczyna w końcu się dogadali.

Popołudnie mija nam w przyjaznej atmosferze. Późnym wieczorem odprowadzam ukochaną do domu. Przed samymi drzwiami padam przed nią na jedno kolano i wyciągam z kieszeni w spodniach pudełko z pierścionkiem. Otwieram je, by mogła zobaczyć ten złoty krążek z diamentowym oczkiem.

- Savannah Saundra Hudson, miłości mojego życia, czy powiesz tak i uczynisz mnie najszczęśliwszym przyszłym panem młodym? - zadaję jedno z najważniejszych pytań, patrząc na nią oczyma pełnymi miłości.

- Alex, ja... - zaczyna, a na jej policzkach pojawiają się ślady łez.

- Coś nie tak, kochanie? Za szybko? - pytam z troską, podnosząc z chodnika i chowam ją w swoich ramionach. Kocham ją i nawet to coś najgorszego na świecie nie zostawię jej. Na tym polega prawdziwa miłość.