12

¦Alex¦

Biorę prysznic, by oczyścić się z kurzu po sprzątaniu na strychu, gdy ktoś natrętnie dzwoni dzwonkiem i puka do drzwi. Alvaro ma klucze, więc na pewno to nie on.

- Chwileczkę! - wołam i w pośpiechu osuszam ciało i wciągam bieliznę oraz spodnie.

Zbiegam po schodach, wycierając włosy ręcznikiem i otwieram drzwi. Savannah wpada do środka wściekła i drze się jak opętana.

- Nienawidzę Cię! Jak mogłeś mi to zrobić!? - pcha mnie na ścianę i uderza pięściami w moją klatkę piersiową.

Chwytam ją za nadgarstki i zmuszam, by patrzyła mi w oczy.

- Nic Ci nie zrobiłem, kochanie. Martwiłem się, szukałem Cię, a znalazłem tylko telefon, który oddałem twojemu bratu. - mówię spokojnie.

- Nie kłam, Alvaro. - zaciska zęby ze złości i kopie mnie w brzuch.

Z trudem łapię powietrze, ale nie upadam. Jedną ręką chwytam się szafki, drugą kładę na brzuch. Sav rozgląda się z piekielnym blaskiem w oczach, a następnie bierze do ręki nożyce ogrodowe, których nie zdążyłem schować.

- Wiesz co Flagstad... Nie będziesz mi ciążył na sumieniu. - uśmiecha się, a następnie podchodzi do mnie i zaciska nożyce wokół mojego pasa.

- Nie rób tego Savi. To ja, Lex. - szeptam, a ona parska śmiechem.

- Jesteś zabawny Alvaro. - mruży oczy jak zwykle, gdy się z czegoś lub kogoś naśmiewa. - To jak, pasują nożyce tutaj czy wolisz na szyi?

- Sav przestań! - błagam.

- Czyli tu. - sama odpowiada sobie na pytanie i zaciska nożyce jeszcze bardziej.

Czuję, że metal rani moją skórę, a krew rozbryzguje po ścianach oraz brudzi jej włosy i ubranie. Robi mi się ciepło, przed oczami mam czarne plamy. Dziewczyna upuszcza sprzęt i wychodzi, gdyż słyszy samochód na podjeździe. Upadam. Następuje ciemność.